EÇS/3/132

←131.Sayfa

Evliya Çelebi Seyahatnamesi 3.Kitap Evliya Çelebi

133.Sayfa→

dalımıza musallat olup, dokunmaya başladı. Zaman zaman alarga oluyorduk. Ne çâre, emir Hudânın deyip su dökmekten ve soğuktan bıkarak sustuk ve şaşırdık kaldık,

İdemez def sakınmakla kazayı kimse Bin sakınsan, yine ön, son olacak olsa gerek anlamı üzere üçüncü gün öğle vakti, bir kum gelip sandalı devirdi, ben de baş aşağı denize düştüm. Can havliyle, yüzücülükte hünerli olduğumuzdan el kol atarak çabalıyarak ilerliyor, gönül yakıcı âh çekerek kurân-ı kerimi can ve yürekten kendime şefaatçı ve kurtarıcı tutuyor, ziyaret ettiğimiz büyük velîlerin rûhâniyetlerinden içimden yardım istiyordum. Herhâl içime bir ateş düşüp gönül aynam parladı. Can ve yürekten kelime-i tevhîd ile meşgûl olarak teselli buldum. Seyâhat ettiğim yerlerde görüştüğüm ermişler hatırama geldi. Korkudan kurtuldum. Canım başıma geldi. Deniz dalgaları arasında dalgıç gibi rahat ve korkusuz yüzerek kâh yukarı kâh aşağı olurdum. Meğer ol kadir ve kayyüm ve perverdigâr ın Allah ezelî irâdesi bu hakiri kurtarmak imiş. Yüzerken gördüm ki evvelce sandalımıza takılan uzun ve enli tahta levhâsı yanımdan geçiyor, hemen atılarak Amansız Karadeniz’de garkolmaktansa şu tahtaya sarılayım diye can havliyle tahtaya sarılarak bindim. Sanki Hazreti Hızır’la buluştum. Daha evvelki sandal arkadaşlarımdan hiç haberim yoktu. Onlar kaybolmuşlardı.

Hakîr şu hâl üzere kâh soğuktan kâh deniz dalgalarından Karadeniz üzerinde yuvarlanıyor ve korku içinde gezerken arka tarafımda denizden bir feryattır koptu. Can havliyle geriye baktım. Gördüm ki demin bindiğim tahta üzerine iki Gürcü Gûlâmı, iki Çerkez bâkiresi (kızı) , bir Rus Gûlâmı (delikanlısı) yapışıp yarasa kuşu gibi sarılmışlar.Onlar benim bindiğim tahtaya yük olup, batmama sebep olurlar. Ah hâlim nereye varacak? deyü perişan oldum. Acaba bunları ne hâl eylesem de şu tahta bana kalsa diye düşünürken bindiğimiz tahtanın yanıbaşından bir su varili kabak gibi yüzerek gidiyordu. Hemen Rus Gûlâmı yüzerek vari