Yenişehir Wiki
Register
Advertisement
  • Arapça karakterlerin görüldüğü pdf formatı için: tıklayınız

Dosya:99-Zilzal.pdf

İsmail_Biçer_-_Zilzal_Suresi

İsmail Biçer - Zilzal Suresi

Wikipedia-logo-tr
Vikipedi'den Zilzal Suresi/Elmalı Orijinal ile ilgili bir şeyler var.
Bakınız

D.


99. Zilzal Suresi ya da Zelzele suresi.

Sakin ol yeryüzü
زلزال سوره‌سی ya da زَلزَله سوره‌سی

Zalzala surasi Ozbekçe

Al-Zalzalah Wikipedia
Al-Zalzalah (Arabic: الزلزلة, al-zalzalah, meaning: "The Quake")
سُورَةُ الزَّلْزَلَةِ
سورة الزلزلة

Zilzal Süresi/VİDEO Zilzal/AUDİO M İsmail kariler
Zilzal Suresi/Azerice
Zilzal/TEFSİRLER
Dosya:99-Zilzal.pdf
Zilzal Suresi/Elmalı Orijinal
[1]
Zilzal Suresi-KSGK
Zilzal Suresi/1-8
Zelzele Suresi/Elmalı

Ayetler: 99/1.99/2. 99/3 .99/4. 99/5. 99/6. 99/7. 99/8. HDKD
بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحٖيمِ اِذَا زُلْزِلَتِ الْاَرْضُ زِلْزَالَهَا ۞ وَاَخْرَجَتِ الْاَرْضُ اَثْقَالَهَا ۞ وَ قَالَ الْاِنْسَانُ مَالَهَا ۞ يَوْمَئِذٍ تُحَدِّثُ اَخْبَارَهَا ۞ بِاَنَّ رَبَّكَ اَوْحٰى لَهَاالخ Şu sure kat’iyen ifade ediyor ki:
Küre-i arz, hareket ve zelzelesinde vahiy ve ilhama mazhar olarak emir tahtında depreniyor. Bazen de titriyor.
----

Ş

Zelzele_Risalesi_-_Deprem;_İlahî_bir_takdir_olarak_sebep_ve_sonuçları._Felaketlerdeki_hikmetler...-2

Zelzele Risalesi - Deprem; İlahî bir takdir olarak sebep ve sonuçları. Felaketlerdeki hikmetler...-2

Zilzal Suresi. Zilzal Suresi/1-8.
BSN/Deprem.
On Dördüncü Söz’ün Zeyli
.ZELZELE RİSALESİ Dosya:ZELZELE BRS HATIME.pdf

Zelzele saati azim bir şeydir hacc suresi Kur'an

hacc suresi ilk ayet ey insanlar korkun rabbinizden muhakka zelzele saati azim bir şey inne zelzelete es-saati şey -ün azim

Prof._Dr._Ahmet_Ercan,_Celal_Şengör'ün_"İstanbul_depremi"_öngörüsünü_yorumladı_ve_ekledi...-2

Prof. Dr. Ahmet Ercan, Celal Şengör'ün "İstanbul depremi" öngörüsünü yorumladı ve ekledi...-2

Zelzele kelimesi kaymak, akmak, kökünden geliyor. Hoca akmakla, اعوذ برب الفاق fayları kaymakla, alev topuyla izah ediyor

Yeryüzü_depremleri_ve_Kur'an_ayetleri-2

Yeryüzü depremleri ve Kur'an ayetleri-2

وَالْاَرْضِ ذَاتِ الصَّدْعِۙ 86/17

Sad'ı ekber

Sad'-ı Ekber ya da اكبر صدع في العالم ya da Ekber-i Sad' اكبر صدع ya da Falik-i Ekber ya da Faliq-ı Ekber (فالق اكبر) ya da En büyük fay: Büyük okyanus kıyılarınds bulunan pasifik platosu halka-i nar diye anılan en büyük nar halkası yani cehennem halkası ya da ateş halkasının fay hatları olup en büyük faylardır. Buradaki depremler 8 ve 9 şiddetinde olabilmektedir.

Frank Hoolbeg Hollandalı gökbilimci depremi bilen adamın 6 şubat 2023 depreminden 3 gün önceki öngörüsü

Frank Hoolberg semadaki gök cisimlerinin pozisyonları ile sismik hareketler ve fay hatlarının kayması arasında bir algoritma oluşturmuş ve depremlerin çoğu 2 -3 gün öncesinden söyleyebiliyor. Tabii bilinmeyen bir şey var ki belki fizik hatta belki metafizik bir şey depremin tetiklenmesini durduruyor.

Bakınız

D.
Zelzele
Zelle den günah hata ve kaymak anlamları var


ZELZELE RİSALESİ
Zelzele suresi
Zilzal suresi

Zelzele ayetleri
Fay ayetleri

Sarsıntı
Kıpraşmak
Depreşmek
Deprem
Recfe
رجفة
Tarık (Vuran) Gece ansızın gelip yürek hoplatarak kapıyı vuran demektir .
طارق
Ves-semai vet-tariq
SAKİN OL EY YERYÜZÜ

Fay
Fault suç, hata, kabahat, fay anlamı var
فالق Çatlatan yaran anlamı var. Fay için Arapçada faliq ve sad' kelimeleri kullanılır
قل اعوذ برب الفلق

صدع
Sad' وَالْاَرْضِ ذَاتِ الصَّدْعِۙ
86/17
Sad-ı Ekber
Ekber-üs sad'

Zilzal Suresi/Elmalı Orijinal
زل
زَلازِلُ : البَلايَا
زَلَّ زَلَّةً He committed a slip in speech and the like.
زَلَّةٌ, he made a slip, or mistake, in his speech, or his action. (Msb.)
فَإِنْ زَلَلْتُمْ

Academy of the Arabic Language in Cairo, al-Muʿjam al-Wasīṭ (1998)المعجم الوسيط لمجموعة من المؤلفين Permalink (الرابط المفضل إلى هذا الباب): http://arabiclexicon.hawramani.com/?p=10770#eb7dbb (زل) زللا زل يزل وَقل لحم عَجزه وَفَخذه فَهُوَ أزل وَهِي زلاء (ج) زل
Al-Ṣāḥib bin ʿAbbād, Al-Muḥīṭ fī l-Lugha (d. c. 995 CE)المحيط في اللغة للصاحب بن عباد Permalink (الرابط المفضل إلى هذا الباب): http://arabiclexicon.hawramani.com/?p=10770#6e9350 زل زَل السّهْمُ عني الذرْعِ زَلِيْلاً. وزَلتْ قَدَمُه زَلا. وزَذ في الخُطْبَةِ والمَقَالَةِ زَلةً، وفي الرأيِ زَلَلاً وزَلاً وزُلُولاً وزَلِيْلاً. وزَل عن المَنْزِلَةِ زَلِيْلاً وزُلُوْلاً. وزَلِلْتُ في الطَيْنِ وزَلَلْتُ. وأزْلَلْتُ زَلًةً، ولا يُقال زَلَلْتُ، واتخَذَ زَلةً أي صَنِيْعاً للنَّاسِ. وأزَلًه الشيطانُ عن الحَقَ. والمَزَلةُ المَكانُ الدَّحْض - بكَسْرِ الزاي وفَتْحِها - وفي مِيْزَانِه زَلَلٌ أي نُقْصَانٌ. ودِيْنَارٌ زَال ودَنَانِيْرُ زللٌ. وفيها زُلْزُوْلٌ أي خِفَّة. وزَلَتِ الدرَاهِمُ نَقَصَتْ. وزَل الفَرَسُ زَلِيْلاً إذا أسْرَعَ ومَضى؛ وزُلُوْلاً كذلك. واسْتَزَله السيْلُ فَزل زَلِيْلاً أي اسْتَخَفَه. والزًلْزَلَةُ تَحْرِيْكُ الشيْءِ، والزِّلْزَالُ مِثْلُه.
والزَلازِلُ: البَلايَا. والأزَلُ: الأرْسَحُ، زَل يَزَلُ زَلَلاً. والسمْعُ الأزَلُ: سَبُعٌ بَيْنَ الذِّئْبِ والضَّبُعِ. والأزَلُ: السَّرِيْعُ. والأزْلُ: الأنْعَامُ، وفي الحَدِيثِ: " مَنْ أزِلَّتْ إليه نِعْمَةٌ فَلْيَشْكُرْها ". وهو التًقْدِيْمُ؛ من قَوْلهم: أزَل أمَامَه شَيْئاً أي قَدَمَه. وصَلَعٌ زَلالٌ: بَرّاقٌ يَزِلُّ عنه كُلُّ شَيْءٍ. وذَهَبٌ زُلالٌ: وهو الصّافي الخالِصُ، ومنه: ماءٌ زُلالٌ وزَلْزَل وزَلاَّلٌ: سَرِيعُ المَرِّ في الحَلْق. وزَلْزَلْتُ الماءَ: إذا شَرِبْتَه. والزلِيْلُ: الفالُوْذَجُ. والزَّلِيْلُ: المَكَان يُزَلُّ منه. وزَلِزَ القَوْمُ: عَجِلُوا، وما أزْلَزَهُم. والعَرَبُ تقول: " تَوَقَّرِي يا زَلِزَةُ " وهي القَلِقَةُ.
وجاءَ علن زَلَزِهِ: أي جاءَ علن الطرِيْقِ الذي أخَذَ فيه. والزَّلَزِلُ: المَتَاع والأثَاثُ. وجَمِّعْ زَلِزَكَ: أي جَهَازَكَ. وتَرَكْتهُم في زُلْزُوْلٍ: أي في قِتَالٍ وتَخْلِيْطٍ. والزُلْزُوْلُ: الخَفِيْفُ الظَرِيْفُ. وجاءَ بالإبِلِ يُزَلْزِلُها: أي يَسُوْقُها شَدِيداً. والزوْزَلُ: الأتَانُ.

Al-Khalīl b. Aḥmad al-Farāhīdī, Kitāb al-ʿAin (d. 786 CE)كتاب العين للخليل بن أحمد الفراهيدي Permalink (الرابط المفضل إلى هذا الباب): http://arabiclexicon.hawramani.com/?p=10770#5af2e5 باب الزاي واللام ز ل، ل ز مستعملان زل: زَلَّ السَّهْمُ عن الدِّرع زليلاً، والإنسانُ عن الصَّخرة يَزِلُّ زليلاً. فإِذا زلّت قَدَمُهُ قيل: زلّ زلاًّ وزُلولاً، وإذا زلّ في مقالٍ أو نحوه قيل: زلّ زلّة وزللا، قال سليمان بن يزيد العدوي: وإذا رأيت ولا مَحالةَ زلَّةً ... فعلى صديقك فضلَ حِلْمِك فارْددِ
واتّخذ فلانٌ زلّةً للنّاس، أي: صنيعاً. وأزلّة الشَّيْطانُ عن الحقّ، إذا أضلّه. [والزَّليل: مشيٌ خفيفٌ، زلّ يَزِلّ زليلاً، قال :
وعاديةٍ سَوْمَ الجَرادِ وَزَعتها ... فَكَلَّفْتها سِيداً أزلَّ مُصَدَّراً
لم يَعْنِ بالأزلّ الأَرْسح، ولا هو من صفة الفَرَس ولكنّه أراد: يزلّ زليلاً خفيفا] . والمُزِلَّةُ: المكانُ الدَّحضُ. والمَزَلَّةُ: الزَّلَلُ في الدَّحْض. والزّلّةُ، عراقيّة: اسمٌ لما يُحمَلُ من المائدة لقريب أو صديق، وإنّما اشتُقّ ذلك من الصّنيع إلى النّاس. والإزْلالُ: الإنعامُ، من أَزْلَلْت إليه نِعْمة، أي: أَسْدَيت، واصطُنِعَتْ عنده. والأزل: الأرسح، وقد زلّ زَلَلاً، فهو أَزَلُّ، [وهي زلاءُّ] . والأَزَلُّ: الصغير المؤخر، الضخم المقدم. والسِّمْعُ الأَزَلُّ: سَبُعٌ بين الذئب والضبع. والزَّلْزَلة: تحريكُ الشَّيء [والزِّلزال أيضاً] . والزَّلزالُ : كلمة مُشتقّة، جُعِلَت اسماً للزَّلزلة. والزَّلازل: البلايا.
لز: اللَّزُّ: لزومُ الشَّيء بالشّيء. ولِزازُ الباب: نِجافُها، وهي خَشَبَةٌ يُلَزُّ بها الباب. ورجلٌ مِلَزٌّ في خصوماتِهِ وأمورِهِ. وإنّه لَلِزازٌ خَصِمٌ، أي: شديد الخصومة، قال :
لِزازُ خَصْمٍ مَعِكٍ مُمَرَّنِ ورجلٌ مُلَزَّزُ الخَلْق، أي: مجتمع [الخلق] . ولزّه، أي: طعنه.
Arabic-English Lexicon by Edward William Lane (d. 1876)المعجم العربي الإنجليزي لإدوارد وليام لين Permalink (الرابط المفضل إلى هذا الباب): http://arabiclexicon.hawramani.com/?p=10770#fcc27f زل 1 زَلَلْتَ, [third Pers\. زَلَّ,] aor. ـِ (S, K;) and زَلِلْتَ, [third Pers\. likewise زَلَّ,] aor. ـَ (Fr, S, K;) inf. n. زَلِيلٌ, (Lh, S, K,) which is of the former verb, (S,) and زَلٌّ, (Lh, K,) also of the former verb, (Msb,) and زُلُولٌ and زِلِّيلَى [or, accord. to the S, this is a simple subst.,] and زِلِّيلَآءُ (Lh, K) and مَزِلَّةٌ, (K,) [all app. of the former verb,] and زَلَلٌ, (Fr, S, K,) which is of the latter verb; (Fr, S;) Thou slippedst (K) in mud, or in speech, (S, K,) or in judgment, or opinion, or in religion: (TA:) or you say, زَلَّ عَنْ مَكَانِهِ, aor. ـِ inf. n. زَلٌّ [&c. as above]; and زَلَّ, aor. ـَ inf. n. زَلَلٌ; the former verb of the class of ضَرَبَ; and the latter, of the class of تَعِبَ; meaning he, or it, moved away, or aside, [or slipped,] from his, or its, place: and زَلَّ فِى مَنْطِقِهِ, or فِعْلِهِ, aor. ـِ like يَضْرِبُ, inf. n. زَلَّةٌ, he made a slip, or mistake, in his speech, or his action. (Msb.) فَإِنْ زَلَلْتُمْ, in the Kur ii. 205, means But if ye turn away, or aside, from entering thereinto fully: (Jel:) this is the common reading: but some read زَلِلْتُمْ. (TA.) And you say, زَلَّ زَلَّةً He committed a slip in speech and the like. (TA.) Accord. to IAth, زَلِيلٌ signifies The passing of a body from one place to another: and B2: hence it is metaphorically used in like manner in relation to a benefit: one says, زَلَّتْ مِنْهُ إِلَى فُلَانٍ نِعْمَةٌ, inf. n. زَلِيلٌ, meaning (tropical:) A benefit passed, or was transferred, from him, (i. e. a benefactor,) to such a one. (TA.) B3: زَلَّ, inf. n. زَلِيلٌ and زُلُولٌ, also signifies He (a man) passed along quickly: (ISh, K:) and زَلَّ, inf. n. زَلِيلٌ, he ran: and زَلِيلٌ, a light, or an agile, walking or pacing: (TA:) [and زَلَلٌ, mentioned above as an inf. n., seems to have the same, or a similar, signification:] a rájiz says, (S,) namely, Aboo-Mohammad El-Hadhlemee, (TA,) or Aboo-Mohammad ElFak'asee, (O,) إِنَّ لَهَا فِى العَامِ ذِى الفُتُوقِ وَزَلَلِ النِّيَّةِ وَالتَّصْفِيقِ
رِعْيَةَ مَوْلًى نَاصِحٍ شَفِيقِ (S in the present art., * and in art. صفق, * and art. فتق, but in this last with رَبٍّ in the place of مَوْلًى, and TA,) [i. e. Verily they have, in the year of little rain, (thus الفتوق, as here used, is expl. in the S in art. فتق,) and in the passing along lightly to the place which is the object of the journey, and in the being removed from a tract which they have depastured to a place in which is pasture, (thus التصفيق, as here used, is expl. in the S in art. صفق,) the tending of a master honest in his conduct, or desirous of their good, benevolent, or compassionate]: he is speaking of his camels: (S in art. فتق:) he means that they pass along lightly [so I render تَزِلُّ] from place to place in search of herbage: and النيّة means the place to which they purpose journeying. (S.) B4: [Hence,] زَلَّ عُمُرُهُ (assumed tropical:) His life went, or passed, [or glided,] away. (K, TA.) B5: زَلَّتِ الدَّرَاهِمُ, (S, Msb, * K,) aor. ـِ (S, Msb,) inf. n. زُلُولٌ, (S, K,) or زَلِيلٌ, (Msb,) The dirhems, or pieces of money, poured out, or forth: (K:) or were, or became, deficient in weight. (S, Msb, * K.) B6: زَلَّ, inf. n. زَلَلٌ, (K,) said of a man, (TA,) [and app. of a wolf, (see أَزَلُّ,)] He was, or became, light [of flesh] in the hips, or haunches: (K:) or زَلَلٌ signifies a woman's having little flesh in the posteriors and thighs. (S.) A2: زَلَّ, aor. ـِ accord. to analogy, as an intrans. v., from أَزْلَلْتُ إِلَيْهِ meaning “ I gave to him ” of food &c., should signify He took, or received: and hence the saying of the lawyers, وَيَزِلُّ إِنْ عَلِمَ الرِّضَى And he shall take, or receive, or the food [if he have knowledge of permission, or consent]. (Msb.) A3: زُلَّ i. q. دُقِّقَ [app. as meaning He, or it, was made, or rendered, thin, or slender]. (IAar, TA.) 2 زَلَّّ see the next paragraph, near its end.4 ازلّهُ, (K,) inf. n. إِزْلَالٌ, (TA,) He, or it, made him, or caused him, to slip in mud, (K, TA,) or in speech, or in judgment, or opinion, or in religion; (TA;) and ↓ استزلّهُ signifies the same. (S, * MA, K, * PS. [But respecting this latter, see what follows.]) It is said in the Kur [ii. 34], فَأَزَلَّهُمَا الشَّيْطَانُ عَنْهَا [And the Devil made them, or caused them, both, to slip, or fall, from it, namely, Paradise (الجَنَّة)]; and one reading is أَزَالَمُهَا, i. e. removed them: or, as some say, it means caused them to commit a slip, or wrong action, in consequence of it [referring to the tree]: or, accord. to Th, caused them to slip in judgment. (TA.) And in the same, iii. 149, ↓ اسْتَزَلَّهُمُ الشَّيْطَانُ The Devil made them, or caused them, to slip: (Jel:) or, as some say, sought to make them commit a slip, or wrong action. (TA.) B2: One says also, أَزَلَّ فُلَانًا إِلَى القَوْمِ He sent forward such a one to the people, or party. (TA.) B3: And أَزَلَّهُ عَنْ رَأْيِهِ He made him to turn from his opinion. (MA.) B4: And as زَلِيلٌ signifies the “ passing ” of a body from one place to another, one says, speaking metaphorically, (IAth, TA,) أَزَلَّ إِلَيْهِ نِعْمَةً (tropical:) He did to him a benefit: (S, IAth, K:) whence, (TA,) it is said in a trad., مَنْ أُزِلَّتْ إِلَيْهِ نِعْمَةٌ فَلْيَشْكُرْهَا (assumed tropical:) He to whom a benefit is done [let him be grateful for it]. (A'Obeyd, S, * Mgh, Msb.) And أَزْلَلْتُ لَهُ زُلَّةً (assumed tropical:) I did to him a benefit: one should not say زللت [thus written, app. for ↓ زَلَّلْتُ: but see مُزَلِّلٌ]. (TA.) And أَزْلَلْتُ إِلَيْهِ [alone] (assumed tropical:) I gave to him: or I did to him a benefit. (Msb.) And أَزْلَلْتُ

إِلَيْهِ مِنَ الطَّعَامِ وَغَيْرِهِ (assumed tropical:) I gave to him of the food and other things. (IKtt, TA.) And أَزَلَّ إِلَيْهِ مِنْ حَقِّهِ شَيْئًا (assumed tropical:) He gave to him somewhat of his due. (S, K.) And أَزَلَّ عَنْهُ نِعْمَةً (assumed tropical:) He drew forth from him a benefit. (TA.) 10 إِسْتَزْلَ3َ see 4, in two places. R. Q. 1 زَلْزَلَهُ, (S, * Msb, K, &c.,) inf. n. زَلْزَلَةٌ and زِلْزَالٌ and زَلْزَالٌ and زُلْزَالٌ, (K,) or the first of these is an inf. n. [by universal consent], (S,) and so is the second, but the third is a simple subst., (Zj, S, Msb,) though this and the fourth [which is the least known] have the authority of certain readings of passages of the Kur, namely, xcix. 1 for both of these, and xxxiii. 11 for the latter of them, (TA,) He put it, or him, into a state of motion, commotion, or agitation: (Msb, K, TA:) or into a state of convulsion, or violent motion. (Zj, TA.) You say, زَلْزَلَ اللّٰهُ الأَرْضَ [i. e. God made the earth to quake: or to quake violently:] (S:) [or] put the earth into a state of convulsion, or violent motion. (Zj, TA) And جَآءَ بِالإِبِلِ يُزَلْزِلُهَا He came with, or brought, the camels, driving them with roughness, violence, or vehemence. (TA.) Some say that زَلْزَلَةٌ is from الزَّلَلُ فِى الرَّأْىِ [i. e. “ the making a slip in judgment, or opinion ”]: so when one says, زُلْزِلَ القَوْمُ the meaning is, The people, or party, were turned away from the right course, and fear was cast into their hearts. (TA.) It is said in a trad., اَللّٰهُمَّ اهْزِمِ الأَحْزَابَ وَزَلْزِلْهُمْ i. e. [O God, rout, defeat, or put to flight, the combined forces, and] make their state of affairs to be unsound, or unsettled. (TA.) Accord. to IAmb, أَصَابَتِ القَوْمَ زَلْزَلَةٌ means An affrighting befell the people, or party; from the saying in the Kur [ii. 210], وَزُلْزِلُوا حَتَّى يَقُولَ الرَّسُولُ i. e. And they were affrighted [so that the Apostle said]: (L, TA:) or were vehemently agitated. (Ksh, Bd.) B2: مَا زَلْزَلْتُ قَطُّ مَآءً أَبْرَدَ مِنْ مَآءِ الثغوبِ [or الثَّغَبِ, as it is written in the explanation of this saying, the latter being app. the right reading], said by Aboo-Shembel, means I have not put into my throat, or fauces, ever, water slipping into it cooler than the water of the ثَغَب [or pool left by a torrent in the shade of a mountain]. (Az, TA.) R. Q. 2 تَزَلْزَلَ It was, or became, in a state of motion, commotion, agitation, convulsion, or violent motion. (Msb, TA.) You say, تَزَلْزَلَتِ الأَرْضُ (S, Msb, TA) The earth [quaked: or quaked violently:] was, or became, in a state of motion, commotion, &c.: (Msb:) the verb in this phrase [and in others] is quasi-pass. of R. Q. 1. (S, TA.) And تَزَلْزَلَتْ نَفْسُهُ His soul reciprocated in his chest at death. (TA.) زُلٌّ Slippery: (S:) a place in which one slips; (K;) and ↓ زَلَلٌ signifies the same; (S, K;) and ↓ زَلُولٌ [likewise, i. e.] a place in which the foot slips. (TA.) You say مَقَامٌ زُلٌّ and ↓ زَلَلٌ, and مَقَامَةٌ زُلٌّ and ↓ زَلَلٌ, [A standing-place] in which one slips. (K.) And زُحْلُوقَةٌ زُلٌّ and ↓ زَلَلٌ A slippery [sloping slide or rolling-place &c.]. (S.) [See also مَزِلَّةٌ.]

زَلَّةٌ A slip (S, Msb, * K) in mud, or in speech; a subst. from 1 meaning as expl. in the first sentence of this art.; (S, K:) as also ↓ زِلِّيلَى: (S: [but this latter is mentioned by Lh and in the K as an inf. n.:]) a slip, or lapse; (K:) a fault, a wrong action, a mistake, or an error; (Msb, K;) or a sin, or crime; (K, * TA;) a fall into sin or crime. (Msb in art. عثر.) One says, زَلَّ الرَّجُلُ زَلَّةً قَبِيحَةً The man [made a foul slip; or] fell into the commission of a disapproved, or hateful, or foul, act; or committed an exorbitant, an abominable, or a foul, mistake: whence the trad., نَعُوذُ بِاللّٰهِ مِنْ زَلَّةِ العَالِمِ [We seek protection by God from the slip of the learned man]: and the well-known saying, زَلَّةٌ العَالِمِ زَلَّةُ العَالَمِ [The slip of the learned man is the slip of the world at large]. (TA.) B2: A benefit, or good action; (Mgh, * K;) as also ↓ زُلَّةٌ: (K:) a gift. (Msb.) B3: A feast, or repast, that is prepared for guests. (Lth, O, Msb.) One says, اِتَّخَذَ فُلَانٌ زَلَّةً [Such a one made, or prepared, a feast for guests]. (Lth, O, Msb.) Hence, (Lth, TA,) it is also a name for Food that is carried from the table of one's friend or relation: a word of the dial. of El-'Irák: (Lth, Msb, K:) or in this sense it is a vulgar word, (K, TA,) used by the common people of El-'Irák (TA.) And i. q. عُرْسٌ [as meaning A marriage-feast]. (ISh, Az, Msb, K.) So in the saying, كُنَّا فِى زَلَّةِ فُلَانٍ [We were at the marriage-feast of such a one]. (ISh, Az, Msb, TA.) زُلَّةٌ: see زَلَّةٌ.

A2: Also A straitened state of the breath [unless النَّفَسِ be a mistranscription for النَّفْس the soul, which I think not improbable]. (K.) زِلَّةٌ Stones: or smooth stones: (K:) pl. زِلَلٌ. (TA.) زَلَلٌ an inf. n. of 1, [q. v,] (Fr, S, Msb, K,) in two [or three] senses. (K.) A2: See also زُلٌّ, in four places.

A3: Also A deficiency: so in the saying, فِى مِيزَانِهِ زَلَلٌ [In its weight is a deficiency]. (Lh, K.) زُلَالٌ A certain animal, of small, white body; which, when it dies, is put into water, and renders it cool, or cold: (TA:) [Golius describes it as a worm that is bred in snow; of which Aristotle speaks in his Hist. Animalium, l. ↓. 19; and he adds, on the authority of Dmr, that it is of the length of a finger, generally marked with yellow spots; and swelling in water such as is termed ماء الزلال.] B2: Hence, [it is said to be] applied to water, as meaning Cool, or cold: (TA:) or, so applied, sweet: (S:) or sweet, clear, or limpid, pure, easy in its descent, that slips into the throat; as also ↓ زُلَازِلٌ: (TA:) or quick in its descent and passage in the throat, (K, * TA,) cool, or cold, sweet, clear, or limpid, easy in its descent; as also ↓ زَلِيلٌ and ↓ زَلُولٌ and ↓ زُلَازِلٌ. (K.) B3: And Clear, as applied to anything. (TA.) زَلُولٌ: see زُلٌّ: B2: and see also زُلَالٌ.
زَلِيلٌ: see زُلَالٌ. B2: Also [The kind of sweet food called] فَالُوذ [q. v.]. (Sgh, K.) زِلِّيَّةٌ, an arabicized word from the Pers\. زِيلُو, (K in art. زلى, in the CK زَيْلُو, [“ a sort of woollen blanket,”] A carpet; syn. بِسَاطٌ: (K in the present art.:) a certain sort of بُسُط [or carpets, said by Golius to be generally woollen and villous, but by Freytag to be woollen but not villous]: (Msb:) [in Johnson's Pers\. Arab. and Engl. Dict. expl. as meaning a coverlet of woollen, without a pile, neither striped nor painted:] pl. زَلَالِىٌّ. (S, Msb, K.) زِلِّيلَى: see زَلَّةٌ.

زَلْزِلٌ (S, K) and زَلْزَلٌ, and MF adds ↓ زُلَزِلٌ, (TA,) Household-goods; or utensils and furniture of a house or tent; (S, K;) as also زَلَزٌ. (Sh, TA.) زُلْزُلٌ Light, or agile; (TA;) as also ↓ أَزَلُّ: (IAar, TA:) the former applied as an epithet to a boy, or young man. (TA.) [See also زُلْزُولٌ.] B2: And A skilful player on the drum. (Fr, K.) زُلَزِلٌ: see زَلْزِلٌ.

زَلْزَلَةٌ: see what next follows.

زَلْزَالٌ [Motion, commotion, agitation, convulsion, or violent motion; and particularly an earthquake, or a violent earthquake;] a subst. from R. Q. 1: (Zj, S, Msb:) or an inf. n. of R. Q. 1, as also زِلْزَالٌ and زُلْزَالٌ and ↓ زَلْزَلَةٌ [which last is often used as a simple subst., as such having for its pl. زَلَازِلُ, and is expl. in Jel xxii. 1 as signifying a violent earthquake]. (K.) زُلْزُولٌ Light, or active, (K, TA,) in spirit and body; (TA;) acute, sharp, or quick, in intellect; clever, or ingenious. (K, TA.) [See also زَلْزُلٌ.]

A2: Lightness, or activity. (K.) B2: Conflict, or fight, and evil condition. (Sh, K.) One says, تَرَكْتُ القَوْمَ فِى زُلْزُولٍ وَعُلْعُولٍ (As, Sh) i. e. [I left the people, or party.] in conflict, or fight, and evil condition. (Sh, TA.) زَلَازِلُ [a pl. of which the sing. is not mentioned,] Difficulties; (S, TA;) and terrors, or causes of fear. (TA.) [See also زَلْزَالٌ.]

زُلَازِلٌ: see زَُلَالٌ, in two places.

زَالٌّ Deficient in weight; applied to a dirhem, (S, Msb, K, TA,) and to a deenár: (TA:) pl. زَوَالٌّ, (Msb,) or زُلَّلٌ. (TA.) One says, مِنْ دَنَانِيرِكَ زِلَّلٌ وَمِنْهَا وُزَّنٌ [Of thy deenárs are such as are deficient in weight, and of them are such as are of full weight]. (TA.) أَزَلُّ Quick, or swift. (IAar, K.) B2: See also زُلْزُلٌ. B3: Also Light [of flesh] in the hips, or haunches: (AA, S, K:) and having little flesh in the posteriors and thighs; or having small buttocks sticking together; syn. أَرْسَحُ; (M, TA;) in the copies of the K, erroneously, أَشَجُّ: (TA:) or it signifies one who is more than أَرْسَح; (K, * TA;) whose waist-wrapper will not retain its hold: (TA:) fem. زَلَّآءُ, (S, K,) applied to a woman; i. q. رَسْحَآءُ: (S:) or having no buttock: pl. زُلٌّ. (TA.) السِّمْعُ الأَزَلُّ means The wolf that has little flesh in the rump and thighs, (الذِّئْبُ الأَرْسَحُ, S, in the K ذِئْبٌ أَرْسَحُ,) begotten between the wolf and the she-hyena; (S, K; [the words والخِفَّةُ والقِتالُ والشَّرُّ here immediately following in the CK should be erased; their proper place being in the second of the lines below in that edition, where they are again inserted; as observed by Freytag;]) and this epithet (الازلّ) is inseparable: (S:) or, accord. to IAth, الأَزَلُّ primarily signifies the small in the buttock: and as an epithet applied to the wolf, the light, or active; and it is said to be from زَلَّ signifying “ he ran. ” (TA.) It is said in a prov., هُوَ أَسْمَعُ مِنَ السِّمْعِ الأَزَلِّ [He is more quick of hearing than the سمع that is lean in the rump and thighs; or than the light, or active, سمع]. (S, TA.) B4: قَوْسٌ زَلَّآءُ A bow from which the arrow slips, by reason of the rapidity with which it goes forth. (K.) إِزِلْزِلْ [said by Freytag to be written in the CK زِلْزِلْ, but in my copy of that edition it is اِزِلْزِلْ,] is a word uttered on the occasion of the زَلْزَلَة, (so in copies of the K,) or on the occasions of زَلَازِل: (so in the TA:) [app. an ejaculation expressive of alarm, or of distress: the Turkish translator of the K thinks that it is originally أَزُلْزِلَ, contracted and altered in the vowels for the purpose of alleviating the utterance on account of the straitness of the time:] but IJ says that a word of four radical letters does not receive an augmentative like this as an initial; and holds it to be, as to the letter and the meaning, from الأَزْلُ [i. e. “ straitness, distress,” &c.], and of the measure فِعِلْعِلْ. (TA.) مَزَلَّةٌ: see the next paragraph. [Its primary signification is probably A cause of slipping: compare مَبْخَلَةٌ and مَجْبَنَةٌ &c.]

مَزِلَّةٌ and ↓ مَزَلَّةٌ, (S, Msb, K,) the former the more chaste, (Msb,) the latter mentioned by AA, (TA,) A slippery place; (S, Msb, K, TA;) such as a smooth rock, and the like; and such the صِرَاط is said to be. (TA.) [See also زُلٌّ.]
A2: The former is also an inf. n. of 1 [q. v.]. (K.) مُزَلِّلٌ One who bestows many benefits (K, TA) and gifts. (TA.) Expand
Al-Rāghib al-Isfahānī, al-Mufradāt fī Gharīb al-Qurʾān (d. c. 1109 CE)المفردات في غريب القرآن للراغب الأصفهاني Permalink (الرابط المفضل إلى هذا الباب): http://arabiclexicon.hawramani.com/?p=10770#dc1316 زل الزَّلَّةُ في الأصل: استرسال الرّجل من غير قصد، يقال: زَلَّتْ رِجْل تَزِلُّ، والْمَزِلَّةُ: المكان الزّلق، وقيل للذّنب من غير قصد: زَلَّةٌ، تشبيها بزلّة الرّجل. قال تعالى: فَإِنْ زَلَلْتُمْ
2/209 ، فَأَزَلَّهُمَا الشَّيْطانُ 2/36 ، واسْتَزَلَّهُ: إذا تحرّى زلّته، وقوله:
إِنَّمَا اسْتَزَلَّهُمُ الشَّيْطانُ
[آل عمران/ 155] ، أي: استجرّهم الشّيطان حتى زلّوا، فإنّ الخطيئة الصّغيرة إذا ترخّص الإنسان فيها تصير مسهّلة لسبيل الشّيطان على نفسه. وقوله عليه السلام:
«من أُزِلَّتْ إليه نعمةٌ فليشكرها» أي: من أوصل إليه نعمة بلا قصد من مسديها، تنبيها أنه إذا كان الشّكر في ذلك لازما فكيف فيما يكون عن قصده. والتَّزَلْزُلُ: الاضطراب، وتكرير حروف لفظه تنبيه على تكرير معنى الزّلل فيه، قال: إِذا زُلْزِلَتِ الْأَرْضُ زِلْزالَها
[الزلزلة/ 1] ، وقال: إِنَّ زَلْزَلَةَ السَّاعَةِ شَيْءٌ عَظِيمٌ
الحج/ وَزُلْزِلُوا زِلْزالًا شَدِيداً
[الأحزاب/ 11] ، أي: زعزعوا من الرّعب

Zilzal.
Zilzâl.
Zilzal Suresi.
Zilzal Suresi/Özbekçe
Zilzal Suresi/1-8.
Zilzal Süresi/VİDEO
Zilzal Suresi-KSGK
Zilzal Suresi/Azerice,
Zilzal Suresi/Albanian
Musibet
Musibetler

İlahi ikazlar.
بعض ما عوقب به الكافرون ﵟ فَأَخَذَتْهُمُ الرَّجْفَةُ فَأَصْبَحُوا فِي دَارِهِمْ جَاثِمِينَﱍ ﵞ سورة الأعراف فجاء الكافرين ما استعجلوه من العذاب، حيث أخذتهم الزلزلة الشديدة، فأصبحوا صرعى ملتصقة وجوههم ورُكَبُهم بالأرض، لم ينج منهم أحد من الهلاك. المزيد ﵟ فَأَخَذَتْهُمُ الرَّجْفَةُ فَأَصْبَحُوا فِي دَارِهِمْ جَاثِمِينَﱚ ﵞ سورة الأعراف فأخذتهم الزلزلة الشديدة، فأصبحوا هَلْكى في ديارهم، منكبّين على ركبهم ووجوههم، ميتين هامدين في دارهم. المزيد ﵟ فَكَذَّبُوهُ فَأَخَذَتْهُمُ الرَّجْفَةُ فَأَصْبَحُوا فِي دَارِهِمْ جَاثِمِينَﰤ ﵞ سورة العنكبوت فكذبه قومه، فأصابتهم الزلزلة، فأصبحوا في دارهم ساقطين على وجوههم قد لصقت وجوههم بالتراب، لا حَرَاكَ بهم. المزيد حال الأرض عند القيامة ﵟ يَوْمَ تَرْجُفُ الْأَرْضُ وَالْجِبَالُ وَكَانَتِ الْجِبَالُ كَثِيبًا مَهِيلًاﰍ ﵞ سورة المزمل ذلك العذاب حاصل للمكذبين يوم تضطرب الأرض والجبال، وكانت الجبال رملًا سائلًا متناثرًا من شدّة هوله. المزيد ﵟ يَوْمَ تَرْجُفُ الرَّاجِفَةُﰅتَتْبَعُهَا الرَّادِفَةُ ﰆ قُلُوبٌ يَوْمَئِذٍ وَاجِفَةٌ ﰇ ﵞ سورة النازعات يوم تهتزّ الأرض عند النفخة الأولى. المزيد
BSN/Deprem.
On Dördüncü Söz’ün Zeyli


  • Arapça karakterlerin görüldüğü pdf formatı için: 99-Zilzal.pdf tıklayınız]

Dosya:99-Zilzal.pdf

ZİLZÂL

Zilzâl sûresi, Zelzele sûresi, « إِذَا زُلْزِلَتِ» sûresi denilen bu sûre İbni Abbas ve Mücahid ve Ata kavillerinde medenîdir. İtkanda buna İbni ebî Hâtimin ebu Saıydi Hudrî radıyallahü anhten tahric eylediği şu hadîs ile de istidlâl eylemiştir: Ebu Saıydi Hudrî radıyallahü anh demiştir ki « فَمَن يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ خَيْراً يَرَهُ» ilh... nâzil olunca Ya Resûlallah dedim: Ben her halde aelimi görecek miyim? Evet buyurdu, o, büyüğe büyük; dedim, evet buyurdu; küçüğe küçük? Dedim, evet buyurdu, « ve eskel ümmi و اسكل امي» «vay anamın ağladığına! Dedim, sevin, ya Eba Said! Buyurdu: Çünkü hasene on misliyledir ilh... Müşarün ileyh Ebu Said ancak Medînede bulunmuş Ve Uhuddan sonra baliğ olmuş olduğu için bu rivayet bu âyetin ve dolayisiyle bu Sûrenin Medînede nüzulü rivayetlerini te'yid eylemiş olur.

  • Âyetleri - Kûfîde ve medenîi evvelde sekiz, bakisinde dokuzdur. Fark «Eştaten - اشتاتا» dir.
  • Fasılası - هما - huma harfleridir.

Tirmizî ve Beyhekî ve gayrilerinin İbni Abbastan merfuan rivayet eyledikleri sahih bir hadîste «  إِذَا زُلْزِلَتِ İza zülzilet  » Kur'anın nısfına muadildir» diye, diğer bir hadîste de rub'u diye varid olmuştur. Evvelkinin vechi şöyle beyan olunmuştur: Kur'anın ahkâmı Dünya ahkâmı ve Âhıret ahkâmı olmak üzere iki kısımdır. Bu Sûre de icmalen Âhıret ahkâmını müştemildir, ihracı eskal ve hadîsi ahbar ile kariadan ziyadedir. Diğerinin vechi de: Bu Sûrenin takrir eylediği ba'se iman bir hadîsi şerifte rivayet olunan imanın dörtte biridir.

Tirmizînin rivayet ettiği vechile hadîsi şerif şöyledir:

«  لا يؤمن عبد حتى يؤمن بأربع - La yuminu abdun hatta yumine bi erbaa

يشهد ان لا اله الا الله - Yeşhedu en la ilahe illah

واني رسول الله بعثني بالحق - Ve inni resulullahi baaseni bilhakk

فيؤمن بالمبت - فيؤمن بالبعث بعد الموت fe yuminu bil mevti fe yuminu bil ba'si ba'del mevt

ويؤمن بالقدر - Ve yuminu bil-kader»

Bir kul şu dörde iman etmedikçe mü'min olmaz. Allahdan başka Tanrı olmadığına ve benim Allahın hakk ile gönderdiği Resûlü olduğuma şehadet eyler ve mevte iyman eyler ve mevtten sonra ba'se iyman eyler ve kadere iyman eyler.

1. إِذَا زُلْزِلَتِ الْأَرْضُ زِلْزَالَهَا

2. وَأَخْرَجَتِ الْأَرْضُ أَثْقَالَهَا

3. وَقَالَ الْإِنسَانُ مَا لَهَا

4. يَوْمَئِذٍ تُحَدِّثُ أَخْبَارَهَا

5. بِأَنَّ رَبَّكَ أَوْحَى لَهَا

6. يَوْمَئِذٍ يَصْدُرُ النَّاسُ أَشْتَاتاً لِّيُرَوْا أَعْمَالَهُمْ

7. فَمَن يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ خَيْراً يَرَهُ

8. وَمَن يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ شَرّاً يَرَهُ

Meali Şerifi

Arz o sarsıntısiyle sarsıldığı 1

Ve Arz ağırlıklarını çıkardığı 2

Ve insan "noluyor buna?" Dediği vakıt 3

O gün bütün haberlerini anlatır 4

Çünkü rabbın ona vahy eylemiştir 5

O gün nâs, müteferrık surette fırlıyacaklardır, amelleri kendilerine gösterilmek için 6

Ki her kim zerre mıkdarı bir hayır işlerse onu görecek 7

Her kimde zerre mikdarı bir şerr işlerse onu görecek 8

1. زِلْزَالَهَا - (Zilzaleha) - Arzın o zilzâli -zelzelesi, Yerin hareketi arz dediğimiz zangır zangır sarsıntısıdır. Zell, hareket ma'nâsı ifade ettiği için zelzele ve zilzâl onun muzaafı olarak tekerrürü ifade eder. Bilhassa izafetle ifade edilmesi Arzın mümkin olabilen bütün şiddet ve dehşetiyle sarsıntısına işarettir ki murad Sûrei Hacte geçtiği üzere

« inne zelzelete saate şeyün azim - ان زلزله الساعه شيء عظيم» buyurulan, Vakıada ve daha bir çok Sûrelerde

«اذا رجت الارض رجا

وبست الجبال بسا

فكانت هباء منبثا

iza ruccetil ardu recca 

ve bussetil cibalu bessa

fekanet hebaen münbessa»

gibi âyetlerde beyan ve ıhbar edilmiş olan Kıyamet zelzelesidir.

2. وَأَخْرَجَتِ الْأَرْضُ أَثْقَالَهَا (Ve ahracetil ardu eskaleha) Arzın eskalini, ya'ni ağırlıklarını çıkarmasında iki rivayet vardır.

Birisi; ölüleri kabirlerinden fırlatıp çıkarmasıdır ki «ve izal kuburu bu’sirat -واذا لقبور بعثرت» âyetinin mazmunudur. Bu ise ba's demek olacağından nefhai sâniyeye işaret olur.

Birisi de içindeki defînelerin, hazînelerin, ma'denlerin meydana çıkarılmasıdır ki bunun da nefhai ulâda, ya'ni ilk zelzelede olması zâhirdir.

Ba'zı haberlerde eşratı saatten olan Deccalın günlerinde Arzın kenzleri meydana çıkacak diye vârid olmuştur. Bunu da ba'zıları ona haml eylemiş ise de o, zelzeleden evvel olan ıhracat olduğu, halbuki burada murad zelzele ile hudûse gelecek ıhracat olmak zâhir bulunduğu cihetle demişlerdir ki bu, Deccalın zamanında çıkarılanlardan başka olarak kalmış olan bütün künuz ve defâinin zelzele ile fırlatılıp çıkarılmasıdır. Ancak nefhai ulâda mı nefhai sâniyede mi? Bunda da her iki ihtimali söyliyenler olmuştur.

Ba'zıları demişlerdir ki: bu zelzeleden murad birinci zelzeledir. Arz o vakıt künuzünü çıkaracak, yeryüzü altın dolacak da ona iltifat eden olmıyacak, altın o zaman sanki insana şöyle bağıracak:

Sen benim için dînini ve Dünyanı tahrib etmiyormıydın? sonra onun çıkarılmasının neticesi bir de

«  يوم يحمى عليها في نار جهنم - Yevme yuhma aleyha fi nari cehennem

فتكوى بها جباههم وجنوبهم وزهورهم - Fe tukva biha cibahuhum ve cunubuhum ve zuhuruhum

هذا ما كنزتم لانفسكم - haza ma keneztüm lienfüsiküm»

hukmünün zâhir olması olur ki bu da ikinci nefhadan sonra olur. Nakkaş, Zeccac, Münzir ibni Said gibi bir hayli müfessirîn de her iki rivayeti cem' ile eskal hem mevta hem künüz ikisine de şamil olduğunu söylemişlerdir. Zâhir olan da bu olmalıdır, İbni Abbastan da iki rivayet olduğu söylenmiştir.

İkisinde de bunu, zikrolunduğu üzere nefhai sâniyeye yâhud her iki nefha müddetini bir vakıt ıtibar ederek ikisine de hamledenler olmuş ise de nefhai sâniye « يَوْمَئِذٍ يَصْدُرُ النَّاسُ أَشْتَاتاً » ile beyan olunacağına nazaran bu ıhracı nefahi ûlâ hâli olarak anlamak « إِذَا » nın da tekrar edilmemiş olması ıtibariyle daha zâhirdir. Yıkım nefhası olan nefhai ûlâda ölülerin çıkarılması ise hayy olarak değil, ölü olarak fırlatılıp fırlatılıp atılmaları demek olur ki o vakıt

« يوم ترجف الارض والجبال وكانت الجبال كثيبا مهيلا »

olduğu gündür.

« فحملة الارض والجبال فدكتا دكة واحدة » olduğu ve

اذا رجت الارض رجا وبست الجبال بسا فكانت هباء منبثا

olmak üzere bulunduğu hengâmdır.

يوم ترجف الراجفة

olmaktadır. Henüz

«تتبعها الرادفة »

olmamış

« فانما هي زجرة واحدة فاذا هم بالساهرة »

kumandası daha verilmemiştir.

Bu bittemsil henüz bir volkanın patladığı, bir harbin evzarını ortaya atmaya başladığı mobilzasyon esnasındaki ıztırabat gibi mukaddime kabilinden olarak

« واذا الارض مدت فالقت ما فيها وتخلت »

mısdakınca boşalma hengâmıdır ki o harbin neticesine irip de evzarını indireceği « وأذنت لربها وحقت » hukmünün zuhur edeceği asıl haklanma ve hisab devrini açacak olan nefhai sâniye ondan sonra olacaktır.

ESKAL, tahrik ile cebel vezninde «sekal» in cem'idir ki Râzînin ifadesince sekal metaı beyt, ya'ni ev eşyasıdır. Kamusta sekal, müsafirin, ya'ni yolcunun ağırlık ta'bir olunan meta' ve haşemine ve sahibinin çokluk kullanmayıp hıfz-u sıyanet eylediği nefîs ve kıymetli şey'e denir. Netekim « اني تارك فيكم الثقلين كتاب الله وعترتي » hadîsi şerifinde sekaleyn bu ma'nadadır. İns-ü Cinne sekaleyn denilmesi Arzın içinde ve üzerinde bulunmaları ı'tibariyle onun sekali, ağırlığı gibi olmalarından, yâhud amellerinin günahlarının ağırlığındandır denilmiştir. Ve demişlerdir ki meyyit, Arzın içinde iken onun ağırlığı, Arzın üstünde iken ona ağırlıktır. Künûz da Arzın nefâisi olmak ma'nasına eskalidir. اه. Eskal yolcunun ağırlıkları, meta' ve haşemi ma'nasına olduğuna göre « وَأَخْرَجَتِ الْأَرْضُ أَثْقَالَهَا » buyurulmakla o zelzele halinde Arz, seferberlik yapan bir yolcuya ve içindeki emvat ve künûzu o yolcunun ağırlığını teşkil eden meta' ve haşemine teşbih edilmek suretiyle bir istiare-i mekniyye yapılmış demek olur.

ESKAL, kesr-ü sükûn ile «sıkal» in cem'i olabileceği de söylenmiştir ki hımli batın, ya'ni karın yükü ma'nasınadır. Bunun da künûz ve emvata ıtlâkı teşbih ve isti'are suretiyledir. Bu ma'nâ « والقت ما فيها وتخلت » âyetine daha muvafıktır

Râzî Eskalin esrar ma'nasına olmasını da ikinci bir kavl olarak nakl eylemiştir. Ya'ni o gün Arz bütün esrarı keşf edecek, açıklayacak « يَوْمَئِذٍ تُحَدِّثُ أَخْبَارَهَا » buyurulduğu üzere lehte veya aleyhte şehadet edecek demektir. Âlûsî buna me'sûre muhalif ve baiddir, demiş ise de muhtemildir.

Maamafih en kuvvetli vecih, Arzın seferberliğini ifade eden birinci vecihtir. Ya'ni tahrik ile Sekalin cem'i olmasıdır. Arzın zikri geçmiş iken zamir mevki'inde tekrar izharı ziyade takrir içindir. Arzın gayrı Arza tebdiline iyma için de denilmiştir. Zâhiri hal bu ihracın zelzele sebebiyle olmasıdır. Lâkin Terettüb kasd edilmiyerek her iki hâdise re'sen birlikte olarak mülâhaza ettirilmek için fa' ile atf edilmeyip bir « إِذَا » tahtinde vâv ile « وَأَخْرَجَتِ » buyurulmuştur.

Hulâsa: o zilzâl ve ihrac olduğu

3. وَقَالَ الْإِنسَانُ مَا لَهَا ve insan buna ne oluyor; dediği vakıt -böyle denilmesi hevlin azametini tasvir içindir. Ya'ni o zelzele o ihracı her gören insan dehşetinin azametinden şaşırarak bu Arza ne oluyor? Nedir bu hal diye beht ü telâşa düştüğü o belâlı vakıt. Ba'zıları demişlerdir ki: onu gören kâfirler öyle söyliyecek « من بعثنا من مرقدنا هذا » diyecekler, mü'minler ise « هذا ما وعد الرحمن وصدق المرسلون » diyecekler. Fakat bu fark nefhai sâniye ile ba'sededir. İlk zelzele de ise mü'min ve kâfir her insana umumu zâhirdir. « في السور فصعق من في السماوات وما في الارض الا من شاء الله »

4. يَوْمَئِذٍ -

« إِذَا » dan bedeldir. Ya'ni o vakı'alar olduğu gün o Arz  تُحَدِّثُ أَخْبَارَهَا  bütün haberlerini tahdis eyler,- havadislerini halen veya kalen haber vererek anlatır. 

5. بِأَنَّ رَبَّكَ أَوْحَى لَهَا Çünkü rabbın ona, ya'ni Arza vahy eylemiştir. -Tahdîs etmesini sür'atle emr-ü telkîn etmiştir de o sebeble Arz o haberleri söyler, anlatır.

Keşşafta derki: Arzın tahdîs ve iyhâsı mecazdır. Ya'ni Allah tealâ Arzda öyle ahval ihdas buyururki onlar lisan ile tahdîs makamına kaim olur. Hattâ ne oluyor buna diyenler o ahvale bakarlarda onun ne için zelzeleye tutulduğunu ve ne için o ölüleri dışarı attığını bilir. Ve bu vak'alar Peygamberlerin inzar ve tahzir edip durdukları vakı'a olduğunu anlarlar. Bu ma'naca vahiy «kûn feyekûn» emri gibi tekvîni olmuş olur. Maamafih bir de denilmiştir ki Allah tealâ Arzı o zaman hakikaten intak edecektir de o üzerinde işlenmiş olan hayr-ü şerri haber verecektir. Resulullahdan da rivayet olunmuştur ki herkese karşı üzerinde ne amel yapdığına şehadet edecektir اه. Arza vahiy onun kabili hayat olan eczasına vahy olarak mülâhaza edilirse bu tahdîs ve vahyin hakikaten nutuk veya kitabet halinde ihbar ve i'lâm ma'nasına olarak anlaşılmasında müşkilât çekilmez. Hasılı onun ne olduğu o vakıt hakikat göz önüne döküldüğü zaman anlaşılacaktır. «iza» nın cevabı « تُحَدِّثُ » dür.

6. يَوْمَئِذٍ يَصْدُرُ النَّاسُ أَشْتَاتاً لِّيُرَوْا أَعْمَالَهُمْ O gün insanlar fırka fırka, muhtelif halde sudur edeceklerdir. -SUDUR, vürudün zıddıdır. VÜRUD, suya gitmek olduğu gibi sudurda sudan dönmektir. Ta'biri âharle vârid gelen, sâdir giden demektir. Ya'ni varmış oldukları yerden dönüp çıkacaklar, kabirlerinden mevkıfe, mahşere doğru muhtelif surette fırlıyacaklar, kimisi yüz aklığıyle kimisi yüz karasıyle, kimisi selâmet, kimisi korkular, dehşetler içinde, kimisi binidli, kimisi yayan, kimisi serbes, kimisi zencirlerle mukayyed, hasılı kimisi bahtiyar, kimisi bedbaht, yâhud İbni Abbastan merviy olduğu üzere « يوم ندعو كل اناس بامامهم » mucebince her dîn ve millet sahibi ayrı olarak kendi önderleri arkasında, yâhud « ولقد جئتمونا فرادى كما خلقناكم اول مره » buyurulduğu üzere her ferd ilk yaradılışı gibi tek başına olarak, yâhud ba'zılarının kavlince aktara göre dağılmış olarak sâdır olacaklar. Yâhud mahşere vürud ettikten sonra kimisi kitabını sağından almış ashabı yemînden olarak Cennete gitmek üzere kimisi de kitabını solundan veya arkasından almış ashabı şimalden olarak Cehenneme gitmek üzere mahşerden ayrılacaklar لِّيُرَوْا أَعْمَالَهُمْ amelleri kendilerine gösterilmek için -ki hayır veya şer her ne işlemişlerse ona göre cezasını almak üzere amellerini hakkıyle görsünler, defterleriyle mizanlariyla hisablarına vâkıf olsunlar. Bu ma'na sudurün mahşere doğru olmasına nazarandır. Mahşerden sudure nazaran ise hayır veya şer her ne ise amellerin cezasını görsünler, ya'ni ehli Cennet Cennete, ehli Cehennem Cehenneme girsinler demek olur.

7. 8.

فَمَن يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ خَيْراً يَرَهُ7

8. وَمَن يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ شَرّاً يَرَهُ


Zira her kim bir zerre mikdarı hayır işlerse onu görecektir, her kim de bir zerre mikdarı şer işlerse onu görecektir.- « فا» iraenin neticesini tafsîl içindir. « ذَرَّةٍ » görülür görülmez derecede gayet küçük karıncadır. Güneşin şuaında sezilebilen hebâya da denilir. İbni Abbastan merviydir ki elini toprağa sokmuş kaldırmış sonra üflemiş de işte bunlardan her biri bir miskal zerre demiştir. İkisi de kıllette meseldir. Gerçi bizim bir zerre dediğimizin içinde bile bir âlem vardır. Fakat mes'uliyyetin asgarî derecesi beşerî hissin tealluk edebileceğini en küçük mikyas ile ifade edilmiştir. Asıl Murad ise en cüz'î bir hayır veya şerrin bile ındi ilâhîde zayi' edilmiyeceğini beyandır.


İlk hali[]

ZİLZÂL

Zilzâl sûresi, Zelzele sûresi, « ��a¡‡ a ‹¢Û¤Œ¡Û o¡� » sûresi denilen bu sûre İbni Abbas ve Mücahid ve Ata kavillerinde medenîdir. İtkanda buna İbni ebî Hâtimin ebu Saıydi Hudrî radıyallahü anhten tahric eylediği şu hadîs ile de istidlâl eylemiştir: Ebu Saıydi Hudrî radıyallahü anh demiştir ki « ��Ï à å¤ í È¤à 3¤ ß¡r¤Ô b4  ‡ ‰£ ñ§� » ilh... nâzil olunca Ya Resûlallah dedim: Ben her halde amelimi görecek miyim? Evet buyurdu, o, büyüğe büyük; dedim, evet buyurdu; küçüğe küçük? Dedim, evet buyurdu, « �ëaqØ3 aßó� » «vay anamın ağladığına! Dedim, sevin, ya Eba Saıyd! Buyurdu: Çünkü hasene on misliyledir ilh... Müşarün ileyh Ebu Saıyd ancak Medînede bulunmuş Ve Ühüdden sonra baliğ olmuş olduğu için bu rivayet bu âyetin ve dolayisiyle bu Sûrenin Medînede nüzulü rivayetlerini te'yid eylemiş olur.

  • Âyetleri - Kûfîde ve medenîi evvelde sekiz, bakisinde dokuzdur. Fark « ��a ‘¤n bm¦b=� » dir.
  • Fasılası - �çàb� harfleridir.

Tirmizî ve Beyhekî ve gayrilerinin İbni Abbastan merfuan rivayet eyledikleri sahih bir hadîste « ��a¡‡ a ‹¢Û¤Œ¡Û o¡� » Kur'anın nısfına muadildir» diye, diğer bir hadîste de rub'u diye varid olmuştur. Evvelkinin vechi şöyle beyan olunmuştur: Kur'anın ahkâmı Dünya ahkâmı ve Âhıret ahkâmı olmak üzere iki kısımdır. Bu Sûre de icmalen Âhıret ahkâmını müştemildir, ihracı eskal ve

Sh:»6007[]

hadîsi ahbar ile kariadan ziyadedir. Diğerinin vechi de: Bu Sûrenin takrir eylediği ba'se iyman bir hadîsi şerifte rivayet olunan iymanın dörtte biridir. Tirmizînin rivayet ettiği vechile hadîsi şerif şöyledir: « �Û b í¢ìª¤ß¡å¢ Ç j¤† y n£¨ó í¢ìª¤ß¡å  2¡b ‰¤2 É  í ’¤è †¢ a æ¤ Û b a¡Û¨é  a¡Û£ b aÛÜ£¨é¢ ë  a ã£©ó ‰ ¢ì4¢ aÛÜ£¨é¡ 2 È r äó 2¡bÛ¤z Õ£¡ ë  í¢ìª¤ß¡å¢ 2¡bÛ¤à ì¤p¡ ë  í¢ìª¤ß¡å¢ 2¡bÛ¤j È¤s 2 È¤†  aÛ¤à ì¤p¡ ë  í¢ìª¤ß¡å¢ 2¡bÛ¤Ô † ‰¡� » Bir kul şu dörde iyman etmedikçe mü'min olmaz. Allahdan başka Tanrı olmadığına ve benim Allahın hakk ile gönderdiği Resûlü olduğuma şehadet eyler ve mevte iyman eyler ve mevtten sonra ba'se iyman eyler ve kadere iyman eyler.

��2¡Ž¤gggggggggá¡ aÛÜ£¨é¡ aÛŠ£ y¤à¨å¡ aÛŠ£ y©îggggggggggá¡

�Q› a¡‡ a ‹¢Û¤Œ¡Û o¡ aÛ¤b ‰¤ž¢ ‹¡Û¤Œ aÛ è b= R› ë a ¤Š u o¡ aÛ¤b ‰¤ž¢ a q¤Ô bÛ è b= S› ë Ó b4  aÛ¤b¡ã¤Ž bæ¢ ß bÛ è b7 T› í ì¤ß ÷¡ˆ§ m¢z †£¡t¢ a ¤j b‰ ç b= U› 2¡b æ£  ‰ 2£ Ù  a ë¤y¨ó Û è b6 V› í ì¤ß ÷¡ˆ§ í –¤†¢‰¢ aÛ䣠b¢ a ‘¤n bm¦b= ۡ ë¤a a Ç¤à bÛ è¢á¤6 W› Ï à å¤ í È¤à 3¤ ß¡r¤Ô b4  ‡ ‰£ ñ§  î¤Š¦a í Š ê¢6 X› ë ß å¤ í È¤à 3¤ ß¡r¤Ô b4  ‡ ‰£ ñ§ ‘ Š£¦a í Š ê¢›� Meali Şerifi

Arz o sarsıntısiyle sarsıldığı 1 Ve Arz ağırlıklarını çıkardığı 2 Ve insan "noluyor buna?" Dediği vakıt 3 O gün bütün haberlerini anlatır 4 Çünkü rabbın ona vahy eylemiştir 5 O gün nâs, müteferrık surette fırlıyacaklardır, amelleri kendilerine gösterilmek için 6 Ki her kim zerre mıkdarı bir hayır

Sh:»6008[]

işlerse onu görecek 7 Her kimde zerre mikdarı bir şerr işlerse onu görecek 8

1.��‹¡Û¤Œ aÛ è b=›� Arzın o zilzâli -zelzelesi, Yerin hareketi arz dediğimiz zangır zangır sarsıntısıdır. Zell, hareket ma'nâsı ifade ettiği için zelzele ve zilzâl onun muzaafı olarak tekerrürü ifade eder. Bilhassa izafetle ifade edilmesi Arzın mümkin olabilen bütün şiddet ve dehşetiyle sarsıntısına işarettir ki murad Sûrei Hacte geçtiği üzere « ��a¡æ£  ‹ Û¤Œ Û ò  aێ£ bÇ ò¡ ‘ ó¤õ¥ Ç Ä©îá¥� » buyurulan, Vakıada ve daha bir çok Sûrelerde « ��a¡‡ a ‰¢u£ o¡ aÛ¤b ‰¤ž¢ ‰ u£b¦= ë 2¢Ž£ o¡ aÛ¤v¡j b4¢ 2 Ž£b¦= Ï Ø bã o¤ ç j b¬õ¦ ߢä¤j r£b¦=� » gibi âyetlerde beyan ve ıhbar edilmiş olan Kıyamet zelzelesidir. 2. ��ë a ¤Š u o¡ aÛ¤b ‰¤ž¢ a q¤Ô bÛ è b=›� - Arzın eskalini, ya'ni ağırlıklarını çıkarmasında iki rivayet vardır. Birisi; ölüleri kabirlerinden fırlatıp çıkarmasıdır ki « ��ë a¡‡ a aÛ¤Ô¢j¢ì‰¢ 2¢È¤r¡Š p¤=� » âyetinin mazmunudur. Bu ise ba's demek olacağından nefhai sâniyeye işaret olur. Birisi de içindeki defînelerin, hazînelerin, ma'denlerin meydana çıkarılmasıdır ki bunun da nefhai ulâda, ya'ni ilk zelzelede olması zâhirdir. Ba'zı haberlerde eşratı saatten olan Deccalın günlerinde Arzın kezleri meydana çıkacak diye vârid olmuştur. Bunu da ba'zıları ona haml eylemiş ise de o, zelzeleden evvel olan ıhracat olduğu, halbuki burada murad zelzele ile hudûse gelecek ıhracat olmak zâhir bulunduğu cihetle demişlerdir ki bu, Deccalın zamanında çıkarılanlardan başka olarak kalmış olan bütün künuz ve defâinin zelzele ile fırlatılıp çıkarılmasıdır. Ancak nefhai ulâda mı nefhai sâniyede mi? Bunda da her iki ihtimali söyliyenler olmuştur. Ba'zıları demişlerdir ki: bu zelzeleden murad birinci zelzeledir. Arz o vakıt künuzünü çıkaracak, yeryüzü altın dolacak da ona iltifat eden olmıyacak, altın o zaman sanki insana şöyle bağıracak:

Sh:»6009[]

Sen benim için dînini ve Dünyanı tahrib etmiyormıydın? sonra onun çıkarılmasının neticesi bir de « ��í ì¤â  í¢z¤à¨ó Ç Ü î¤è b Ï©ó ã b‰¡ u è ä£ á  Ï n¢Ø¤ì¨ô 2¡è b u¡j bç¢è¢á¤ ë u¢ä¢ì2¢è¢á¤ ë Ã¢è¢ì‰¢ç¢á¤6 稈 a ß b × ä Œ¤m¢á¤ Û¡b ã¤1¢Ž¡Ø¢á¤� » hukmünün zâhir olması olur ki bu da ikinci nefhadan sonra olur. Nakkaş, Zeccac, Münzir ibni Saıyd gibi bir hayli müfessirîn de her iki rivayeti cem' ile eskal hem mevta hem künüz ikisine de şamil olduğunu söylemişlerdir. Zâhir olan da bu olmalıdır, İbni Abbastan da iki rivayet olduğu söylenmiştir. İkisinde de bunu, zikrolunduğu üzere nefhai sâniyeye yâhud her iki nefha müddetini bir vakıt ıtibar ederek ikisine de hamledenler olmuş ise de nefhai sâniye « ��í ì¤ß ÷¡ˆ§ í –¤†¢‰¢ aÛ䣠b¢ a ‘¤n bm¦b=� » ile beyan olunacağına nazaran bu ıhracı nefahi ûlâ hâli olarak anlamak « �a¡‡ a� » nın da tekrar edilmemiş olması ıtibariyle daha zâhirdir. Yıkım nefhası olan nefhai ûlâda ölülerin çıkarılması ise hayy olarak değil, ölü olarak fırlatılıp fırlatılıp atılmaları demek olur ki o vakıt « ��í ì¤â  m Š¤u¢Ñ¢ aÛ¤b ‰¤ž¢ ë aÛ¤v¡j b4¢ ë × bã o¡ aÛ¤v¡j b4¢ × r©îj¦b ß è©îܦb� » olduğu gündür. « ��ë y¢à¡Ü o¡ aÛ¤b ‰¤ž¢ ë aÛ¤v¡j b4¢ Ï †¢×£ n b … ×£ ò¦ ë ay¡† ñ¦� » olduğu ve « ��a¡‡ a ‰¢u£ o¡ aÛ¤b ‰¤ž¢ ‰ u£b¦= ë 2¢Ž£ o¡ aÛ¤v¡j b4¢ 2 Ž£b¦= Ï Ø bã o¤ ç j b¬õ¦ ߢä¤j r£b¦=� » olmak üzere bulunduğu hengâmdır. « ��í ì¤â  m Š¤u¢Ñ¢ aÛŠ£ au¡1 ò¢=� » olmaktadır. Henüz « ��m n¤j È¢è b aÛŠ£ a…¡Ï ò¢6� » olmamış « ��Ï b¡ã£ à b ç¡ó  ‹ u¤Š ñ¥ ë ay¡† ñ¥= Ï b¡‡ a ç¢á¤ 2¡bێ£ bç¡Š ñ¡6� » kumandası daha verilmemiştir. Bu bittemsil henüz bir volkanın patladığı, bir harbin evzarını ortaya atmaya başladığı mobilzasyon esnasındaki ıztırabat gibi mukaddime kabilinden olarak « ��ë a¡‡ a aÛ¤b ‰¤ž¢ ߢ†£ p¤= ë a Û¤Ô o¤ ß b Ï©îè b ë m ‚ Ü£ o¤=� » mısdakınca boşalma hengâmıdır ki o harbin neticesine irip de evzarını indireceği « ��ë a ‡¡ã o¤ Û¡Š 2£¡è b ë y¢Ô£ o¤=� » hukmünün zuhur edeceği asıl haklanma ve hisab devrini açacak olan nefhai sâniye ondan sonra olacaktır.

ESKAL, tahrik ile cebel vezninde «sekal» in cem'idir ki Râzînin ifadesince sekal metaı beyt, ya'ni ev eşyasıdır. Kamusta sekal, müsafirin, ya'ni yolcunun ağırlık ta'bir olunan meta' ve haşemine ve sahibinin çokluk kullanmayıp hıfz-u sıyanet eylediği nefîs ve kıymetli şey'e denir. Netekim « �a¡ã£©ó m b‰¡Ú¥ Ï¡îآᢠaÛr£ Ô Ü î¤å¡ סn bl¢ aÛÜ£¨é¡ ë  Ç¡n¤Š m¡ó� » hadîsi şerifinde sekaleyn

Sh:»6010[]

bu ma'nadadır. İns-ü Cinne sekaleyn denilmesi Arzın içinde ve üzerinde bulunmaları ı'tibariyle onun sekali, ağırlığı gibi olmalarından, yâhud amellerinin günahlarının ağırlığındandır denilmiştir. Ve demişlerdir ki meyyit, Arzın içinde iken onun ağırlığı, Arzın üstünde iken ona ağırlıktır. Künûz da Arzın nefâisi olmak ma'nasına eskalidir. �açg�. Eskal yolcunun ağırlıkları, meta' ve haşemi ma'nasına olduğuna göre « ��ë a ¤Š u o¡ aÛ¤b ‰¤ž¢ a q¤Ô bÛ è b=� » buyurulmakla o zelzele halinde Arz seferberlik yapan bir yolcuya ve içindeki emvat ve künûzu o yolcunun ağırlığını teşkil eden meta' ve haşemine teşbih edilmek suretiyle bir istiarei mekniyye yapılmış demek olur.

ESKAL, kesr-ü sükûn ile «sıkal» in cem'i olabileceği de söylenmiştir ki hımli batın, ya'ni karın yükü ma'nasınadır. Bunun da künûz ve emvata ıtlâkı teşbih ve isti'are suretiyledir. Bu ma'nâ « ��ë a Û¤Ô o¤ ß b Ï©îè b ë m ‚ Ü£ o¤=� » âyetine daha muvafıktır Râzî Eskalin esrar ma'nasına olmasını da ikinci bir kavl olarak nakl eylemiştir. Ya'ni o gün Arz bütün esrarı keşf edecek, açıklayacak « ����í ì¤ß ÷¡ˆ§ m¢z †£¡t¢ a ¤j b‰ ç b=�� » buyurulduğu üzere lehte veya aleyhte şehadet edecek demektir. Âlûsî buna me'sûre muhalif ve baiddir, demiş ise de muhtemildir. Maamafih en kuvvetli vecih, Arzın seferberliğini ifade eden birinci vecihtir. Ya'ni tahrik ile Sekalin cem'i olmasıdır. Arzın zikri geçmiş iken zamir mevki'inde tekrar izharı ziyade takrir içindir. Arzın gayrı Arza tebdiline iyma için de denilmiştir. Zâhiri hal bu ihracın zelzele sebebiyle olmasıdır. Lâkin Terettüb kasd edilmiyerek her iki hâdise re'sen birlikte olarak mülâhaza ettirilmek için fa' ile atf edilmeyip bir « ��a¡‡ a� » tahtinde vâv ile « ��ë a ¤Š u o¡� » buyurulmuştur.

Hulâsa: o zilzâl ve ihrac olduğu 3. ��ë Ó b4  aÛ¤b¡ã¤Ž bæ¢ ß bÛ è b7›� ve insan buna ne oluyor; dediği vakıt -böyle denilmesi hevlin azametini tasvir içindir. Ya'ni o zelzele o ihracı

Sh:»6011[]

her gören insan dehşetinin azametinden şaşırarak bu Arza ne oluyor? Nedir bu hal diye beht ü telâşa düştüğü o belâlı vakıt. Ba'zıları demişlerdir ki: onu gören kâfirler öyle söyliyecek « ��ß å¤ 2 È r ä b ß¡å¤ ß Š¤Ó †¡ã <b ²ç¨ˆ a� » diyecekler, mü'minler ise « ��稈 a ß b ë Ç †  aÛŠ£ y¤à¨å¢ ë • † Ö  aۤࢊ¤ Ü¢ìæ � » diyecekler. Fakat bu fark nefhai sâniye ile ba'sededir. İlk zelzele de ise mü'min ve kâfir her insana umumu zâhirdir. « ��ë ã¢1¡ƒ  Ï¡ó aÛ–£¢ì‰¡ Ï – È¡Õ  ß å¤ Ï¡ó aێ£ à¨ì ap¡ ë ß å¤ Ï¡ó aÛ¤b ‰¤ž¡ a¡Û£ b ß å¤ ‘ b¬õ  aÛÜ£¨é¢7� » 4. ��í ì¤ß ÷¡ˆ§›� - « �a¡‡ a� » dan bedeldir. Ya'ni o vakı'alar olduğu gün o Arz ��m¢z †£¡t¢ a ¤j b‰ ç b=›� bütün haberlerini tahdis eyler,- havadislerini halen veya kalen haber vererek anlatır. 5. ��2¡b æ£  ‰ 2£ Ù  a ë¤y¨ó Û è b6›� Çünkü rabbın ona, ya'ni Arza vahy eylemiştir. -Tahdîs etmesini sür'atle emr-ü telkîn etmiştir de o sebeble Arz o haberleri söyler, anlatır. Keşşafta derki: Arzın tahdîs ve iyhâsı mecazdır. Ya'ni Allah tealâ Arzda öyle ahval ihdas buyururki onlar lisan ile tahdîs makamına kaim olur. Hattâ ne oluyor buna diyenler o ahvale bakarlarda onun ne için zelzeleye tutulduğunu ve ne için o ölüleri dışarı attığını bilir. Ve bu vak'alar Peygamberlerin inzar ve tahzir edip durdukları vakı'a olduğunu anlarlar. Bu ma'naca vahiy «kûn feyekûn» emri gibi tekvîni olmuş olur. Maamafih bir de denilmiştir ki Allah tealâ Arzı o zaman hakikaten intak edecektir de o üzerinde işlenmiş olan hayr-ü şerri haber verecektir. Resulullahdan da rivayet olunmuştur ki herkese karşı üzerinde ne amel yapdığına şehadet edecektir �açg�. Arza vahiy onun kabili hayat olan eczasına vahy olarak mülâhaza edilirse bu tahdîs ve vahyin hakikaten nutuk veya kitabet halinde ihbar ve i'lâm ma'nasına olarak anlaşılmasında müşkilât çekilmez. Hasılı onun ne olduğu o vakıt hakikat göz önüne döküldüğü zaman anlaşılacaktır. «iza» nın cevabı « ��m¢z †£¡t¢� » dür.

Sh:»6012[]

6.��í ì¤ß ÷¡ˆ§ í –¤†¢‰¢ aÛ䣠b¢ a ‘¤n bm¦b=›� o gün insanlar fırka fırka, muhtelif halde sudur edeceklerdir. -SUDUR, vürudün zıddıdır. VÜRUD, suya gitmek olduğu gibi sudurda sudan dönmektir. Ta'biri âharle vârid gelen, sâdir giden demektir. Ya'ni varmış oldukları yerden dönüp çıkacaklar, kabirlerinden mevkıfe, mahşere doğru muhtelif surette fırlıyacaklar, kimisi yüz aklığıyle kimisi yüz karasıyle, kimisi selâmet, kimisi korkular, dehşetler içinde, kimisi binidli, kimisi yayan, kimisi serbes, kimisi zencirlerle mukayyed, hasılı kimisi bahtiyar, kimisi bedbaht, yâhud İbni Abbastan merviy olduğu üzere « ��í ì¤â  ã †¤Ç¢ìa ×¢3£  a¢ã b§ 2¡b¡ß bß¡è¡á¤7� » mucebince her dîn ve millet sahibi ayrı olarak kendi önderleri arkasında, yâhud « ��ë Û Ô †¤ u¡÷¤n¢à¢ìã b Ï¢Š a…¨ô × à b  Ü Ô¤ä bעᤠa ë£ 4  ß Š£ ñ§� » buyurulduğu üzere her ferd ilk yaradılışı gibi tek başına olarak, yâhud ba'zılarının kavlince aktara göre dağılmış olarak sâdır olacaklar. Yâhud mahşere vürud ettikten sonra kimisi kitabını sağından almış ashabı yemînden olarak Cennete gitmek üzere kimisi de kitabını solundan veya arkasından almış ashabı şimalden olarak Cehenneme gitmek üzere mahşerden ayrılacaklar ��Û¡î¢Š ë¤a a Ç¤à bÛ è¢á¤6›� amelleri kendilerine gösterilmek için -ki hayır veya şer her ne işlemişlerse ona göre cezasını almak üzere amellerini hakkıyle görsünler, defterleriyle mizanlariyla hisablarına vâkıf olsunlar. Bu ma'na sudurün mahşere doğru olmasına nazarandır. Mahşerden sudure nazaran ise hayır veya şer her ne ise amellerin cezasını görsünler, ya'ni ehli Cennet Cennete, ehli Cehennem Cehenneme girsinler demek olur. 7. 8. ��Ï à å¤ í È¤à 3¤ ß¡r¤Ô b4  ‡ ‰£ ñ§  î¤Š¦a í Š ê¢6 P ë ß å¤ í È¤à 3¤ ß¡r¤Ô b4  ‡ ‰£ ñ§ ‘ Š£¦a í Š ê¢›� Zira her kim bir zerre mikdarı hayır işlerse onu görecektir, her kim de bir zerre mikdarı şer işlerse onu görecektir.- « �Ï b� » iraenin neticesini tafsîl içindir. « ��‡ ‰£ ñ� » görülür görülmez derecede gayet küçük karıncadır. Güneşin şuaında sezilebilen

Sh:»6013[]

hebâya da denilir. İbni Abbastan merviydir ki elini toprağa sokmuş kaldırmış sonra üflemiş de işte bunlardan her biri bir miskal zerre demiştir. İkisi de kıllette meseldir. Gerçi bizim bir zerre dediğimizin içinde bile bir âlem vardır. Fakat mes'uliyyetin asgarî derecesi beşerî hissin tealluk edebileceğini en küçük mikyas ile ifade edilmiştir. Asıl Murad ise en cüz'î bir hayır veya şerrin bile ındi ilâhîde zayi' edilmiyeceğini beyandır.

Yenişehir..

Şablon:Sadeleştirilmiş ET


Advertisement